Dyrekcja, Rada Pedagogiczna, Rada Rodziców i Samorząd Uczniowski po przeanalizowaniu różnych propozycji, po dyskusji i głosowaniu podjęli decyzję, że patronem naszej szkoły zostanie para książęca: Bogusław X i Anna Jagiellonka.

Szczecin obchodził w tym czasie 750-lecie uzyskania praw miejskich. Barnim I uczynił Szczecin pełnoprawnym miastem, lecz Bogusław X uczynił ze Szczecina stolicę zjednoczonego księstwa pomorskiego. Zasługi Bogusława X dla rozwoju Szczecina i Pomorza Zachodniego są szczególne,
a małżeństwo z polską królewną - Anną Jagiellonką okazało się wyjątkowo szczęśliwe.

Anna, córka króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka urodziła się 12 marca 1476 roku w zamku
w Nieszawie. Nie skończyła jeszcze 14 lat, gdy w 1490 roku toczyły się rozmowy panów polskich
z przedstawicielami księcia Pomorza w Bardzie na temat lenna lęborsko - bytowskiego, którym władali książęta słupscy od czasów Eryka II, a potem na temat jej małżeństwa z księciem Bogusławem X. Anna miała wszelkie zalety, które czyniły ją dobrą kandydatką na księżnę pomorską. Matka Elżbieta Rakuszanka, córka Albrechta II Habsburga zadbała o to, aby córka znała język niemiecki.

Na krakowskim dworze Anna zdobyła właściwą ogładę i wiedzę niezbędną przyszłej księżnej. Urodzona na Kujawach w Nieszawie, prawie u wrót Pomorza, była ochrzczona w Chełmnie przez biskupa chełmińskiego. Wyniki rozmów w sprawie małżeństwa Anny z Bogusławem były pomyślne. Król polski obiecał dać córce wysoki posag – 32 tys. guldenów, który później podniósł do sumy 72 tys. guldenów ( posag ten został wypłacony dopiero po wielu latach, za panowania drugiego syna Bogusława X – Barnima XI.) Bogusław wysłał najpierw na dwór polski delegację, mającą na celu obejrzenie panny i podjęcie decyzji o ślubie per procura. Delegacja była zachwycona młodziutką królewną i szybko podpisała układ małżeński w Grodnie, gdzie wówczas król, ale także wielki książę litewski przebywał. Miało to miejsce w dniu 7 marca 1490 roku. Teraz nic nie stało na przeszkodzie, aby poślubić w imieniu Bogusława królewnę Annę. Ślub odbył się natychmiast, w kościele
w Grodnie, a w imieniu księcia wystąpił Adam Podewils. Poślubiona Bogusławowi Anna miała zawitać do Stargardu pod Szczecinem w końcu stycznia 1491 roku. Przybyła tam 2 lutego. Różnica wieku między Anną a Bogusławem wynosiła 22 lata.

 Już w 1490 roku Bogusław przystąpił do rozbudowy zamku w Szczecinie, aby godnie przyjąć poślubioną żonę. Mimo sprzeciwu rady miasta Szczecina wybudował w obrębie murów miejskich nowy, silnie ufortyfikowany zamek. Zgodnie z umową Anna wraz ze świtą panów polskich i wyprawą królewską w postaci strojów i kosztowności, która kosztowała 100 tys. dukatów, zjawiła się na Pomorzu w styczniu 1491 roku. Pierwsze powitanie żony przez Bogusława miało miejsce w Stargardzie. W szczecińskim zamku książę wyprawił dla Anny i towarzyszących jej gości wspaniałą ucztę powitalną. Była na nią zaproszona szlachta pomorska, ale przybyli z Anną goście polscy przewyższali miejscowych pod względem bogactwa strojów i wyposażenia. Piękne konie w bogatych rzędach, wspaniałe ubiory jeźdźców towarzyszących młodej żonie księcia wzbudzały szczery zachwyt szczecińskich mieszczan. W dniu 2 lutego 1491 roku miało miejsce na szczecińskim zamku wesele Anny i Bogusława z udziałem wielu książąt Rzeszy oraz wybitnych panów polskich. Jak pisał kronikarz „wesele to swą wspaniałością przechodziło wszelkie pojęcia”. Z bliskiej rodziny Anny nie przybył jednak nikt, co ona odczuła jako uczyniony jej dyshonor. Przez małżeństwo z Anną Bogusław stał się szwagrem trzech następujących po sobie królów Polski: Jana Olbrachta, Aleksandra
i Zygmunta zwanego Starym. Był też szwagrem książąt Rzeszy, których żonami były siostry Anny.

 Przybyły razem z Anną polski dwór zmienił atmosferę Szczecina. Ożyła tu polska mowa, polska muzyka i obyczaje. Polacy zabrali ze sobą muzyków dających stale koncerty w zamku i mieście. Książę Bogusław bardzo gustował w polskiej muzyce i często jej słuchał. Polski zwyczaj noszenia bogatych strojów zyskał wielu zwolenników wśród pomorskiej szlachty. Sama Anna miała bogate stroje ozdobione złotem i drogimi kamieniami.

 W roku 1493 po przeprowadzonych reformach i małżeństwie z Anną, co gwarantowało mu polskie poparcie, książę Bogusław poczuł się na tyle silny, że odmówił złożenia hołdu Brandenburgii i wtedy zaczął snuć po raz pierwszy plany poddania się zwierzchnictwu króla polskiego.

 W dniu 16 grudnia 1496 roku Bogusław podjął pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Na ten czas opiekę nad państwem pomorskim powierzył żonie Annie, którą miał wspierać w sprawach państwowych biskup kamieński Benedykt Waldstein oraz kanclerz Jerzy Kleist. Poza tym Bogusław prosił o opiekę na ten czas nad księstwem pomorskim króla polskiego Jana Olbrachta oraz króla duńskiego. Wyprawa miała obok względów religijnych przynieść księciu znaczne korzyści polityczne. Jadąc do Wenecji, skąd miano wyruszyć na pielgrzymkę, książę spotkał się z wieloma wybitnymi ludźmi tamtej epoki, w tym z cesarzem Maksymilianem. W czasie wyprawy męża Anna przebywała kolejno na zamkach w Wołogoszczy, Darłowie i Bytowie. Z tych miejsc pochodzą dokumenty Anny, podpisywane „Anna królewna polska, księżna szczecińska.” Sama wyprawa Bogusława X trwała rok i obfitowała w liczne przygody. Zakończyła się w Wenecji na początku listopada 1497 roku.

Bogusław i Anna mieli dzieci: Annę, Jerzego I, Kazimierza VI, Elżbietę, Barnima IX, Zofię, Barnima X, Ottona IV.

Szczęście Anny i Bogusława trwało jednak krótko. W roku 1502 miał miejsce w Szczecinie bunt mieszczan wymierzony przeciw księciu Bogusławowi. Anna przeżyła szok, z którego nie mogła się otrząsnąć. Bogusław przeniósł żonę do nowo wybudowanego zamku we Wkryujściu, gdzie na skutek wilgoci zachorowała na płuca. Anna umarła w roku 1503 w dniu 12 sierpnia po 12 latach małżeństwa. Miała wtedy 27 lat. Śmierć Anny wzbudziła na Pomorzu powszechny żal po zmarłej
z powodu jej pobożności i miłosierdzia oraz czci i cnoty, jaką się cieszyła. Zostawiła księcia z małymi dziećmi i w głębokim żalu po zgonie ukochanej osoby. Do końca życia książę wspominał Annę
i z żadną kobietą już się nie związał.

W roku 1505 po 29 latach od zapewnienia rady miejskiej w Słupsku, że nie będzie budował zamku
w tym mieście, książę Bogusław podjął jednak jego budowę. W piśmie do tejże rady zaznaczał, że
„z tego nie powstanie żaden uszczerbek dla miasta, nie zostaną naruszone posiadane przywileje, ponadto nie powstanie żaden most, ani drzwi”. Chodziło o to, aby zamek budowany w linii murów miejskich nie naruszał struktury obronnej i prawnej miasta. W dwa lata później, 9 marca 1507 roku wybudowany jednopiętrowy zamek został przekazany księciu.

Zdzisław Machura

(http://www.mojemiasto.slupsk.pl/index.php?id=4012)